listopad 2024

Henryk Gac pochodzi z Wygnanki, jest synem Stanisława i Janiny Gac. Rodzice posiadali pięcioro dzieci. Gospodarowali na czterohektarowym areale. Rozmówca wspomina o chorobie stawów swojego ojca, który pół roku spędził w szpitalu w Sanoku. Wtenczas jego matka wykonywała wszystkie prace w gospodarstwie z pomocą dzieci. W Odrzechowej zamieszkał po ślubie, który odbył się w 1967 roku.  Fragmenty z rozmowy: W Odrzechowej było ośmiu kowali: W kuźni Henrykowi pomagała żona: Dawniej używano miechów, później - wentylator: Decyzja o zostaniu kowalem: Proces okuwania koła drewnianego. "Panie, to jest strasznie ciekawe!" Gryf zaszwajsowany na podkowie: Sierpy z katiuszy: Trzy lata terminu u mistrza: Praca dla Instytutu. Klepanie lemieszy: Egzamin czeladniczy: Żona pomagała, miała siłę, chłopa umiała powaić: "To strasznie ciekawa robota" "Niemieckie: nazwy wyposażenia kuźni: Dłuta dla rzeźbiarza z raszpli i podków: Robota ciężka, ale ciekawa: Zagrożenia w zawodzie kowala: "W małym paluszku zakodowane" - Kowal nie ma czasu na zastanowienie: Podkuwanie koni, kolejki do kuźni i , nasermater, pijatyka! Dawno była bieda ale było wesoło. Teraz każdy pan u siebie: Terminowanie u majstra Wróbla z Sanoka:

Pani Halina urodziła się w 1961 roku w Nadolanach. W jej domu zawsze były praktykowane różne rodzaje rękodzieła artystycznego. Sama zajmuje się między innymi pisankarstwem. Uczy się też nowych trendów dowodząc, że tradycje rękodzieła są żywe i poddają się przekształceniom i wariantywności. Fragmenty rozmowy: Różnice - dawna wieś, a dzisiejsza: Tradycje rodzinne: Dziadzio kowal, babcia krawcowa: U dziadka w kuźni: Babcia szyła: Mama była gospodynią weselną: Pieczenie ciast - umiejętność po mamie: Przekaz umiejętności - nawzajem, od koleżanek, rodziny: Dobre źródła włóczki w kryzysie: Różne rodzaje rękodzieła praktykowane przez panią Halinę: Pisanki - zwyczaje: Strażacy kradli pisanki: Sprzedaż pisanek: Robienie stroju słomiannika, chodzenie ze słomiannikiem: Kolędowanie: Telewizja za 2 zł. u sąsiadki: Łyżkarstwo w Nadolanach:

Pracownię pana Bogdana znają wszyscy, odwiedzający sanocką starówkę. Helenie Urbańczyk udało się odwiedzić pana Bogdana i wysłuchać opowieści o nim oraz jego tacie, Kazimierzu Moskalu, Bogdan Moskal Urodził się w 1955 roku w Krośnie, ale całe życie związany jest z Sanokiem. Fragmenty rozmowy: Urodzony w Krośnie: Jak rodzina przywędrowała do Sanoka: Nauka na szklarza u mistrza Deca. Rzemieślnicze tradycje rodzinne. Zabawy rzemieślnicze w "Karpackiej" Tradycje i obowiązki cechowe - dawniej: Początek nauki: O nauce w terminie u Mistrza: Praca szklarza - szklenie wystaw. Praca po nocach: Zasady panujące w zakładzie u ojca: Odwiedziny ucznia z Ameryki - po latach: W Sanoku było wielu rzemieślników: Spotkanie z Żydówką na początku wojny. O kowalu Piecuchu: Tabory cygańskie w Sanoku: "Po wszystkich wioskach się szkliło": Tata robił pastę do butów. Anegdoty: Produkcja kitu - NADAL PRAKTYKOWANA! Nieporozumienie - Rusin i Moskal: Jak robi się lustra? Lusterka do golenia: Futurystystyczna wizja w zakładzie pana Bogdana: Grecy kupowali lusterka do golenia: Grecy w okolicach Sanoka. C.d.: Niefortunna propozycja: Beksiński nie miał pieniędzy na płótna - z początku: Produkcja blejtramów dla malarzy: Dawne nazewnictwo: Czego najwięcej się oprawia? Święte obrazy, sercówki, papieże

W ramach "Wrzeciona czasu" 2024 odwiedzaliśmy żyjących rzemieślników, oraz zapisywaliśmy wspomnienia najbliższych o tych, którzy odeszli. Panie Agnieszka Szychowska i Halina Węgrzyn - żona i córka Augustyna Węgrzyna, przekazały opowieść o swoim tacie i mężu: Augustyn Węgrzyn, życiorys -zarys Augustyn Węgrzyn urodził się w 1937 roku, w rodzinnym domu, we wsi Długie. Ponieważ od początku nie przejawiał zamiłowania do prac gospodarskich rozpoczął naukę w Technikum Naftowym w Krośnie. Jego ojciec Stanisław, oraz wujkowie byli wiejskimi muzykantami - samoukami. Gustaw w domu rodzinnym przesiąkł zamiłowaniem do muzyki. Determinacja  sprawiła, że nauczył się czytać i posługiwać zapisem nutowym. Grał w orkiestrze wojskowej, a przez pewien czas zostało mu również powierzone jej prowadzenie. Poznawał wówczas świat muzyki nieco bardziej profesjonalnej niż ta, którą znał z domu. Ożenił się w 1965 roku.  Jego aktywność na polu muzyki toczyła się równolegle do pracy zawodowej. Po ukończeniu technikum rozpoczął pracę w górnictwie naftowym. Przez większość swojego życia, aż do emerytury pracował w Sanoku na ul. Sienkiewicza w Państwowym Górnictwie Naftowym i Gazownictwie. Rozpoczął również grę w przyzakładowej orkiestrze górniczej. Wówczas zwrócił uwagę na sposób w jaki obchodzą się z instrumentami jej członkowie. Jak relacjonuje informatorka w tamtych czasach orkiestry były dobrze wyposażone, instrumentów było dużo. Zniszczone natychmiast wymieniano na